vajaitura sf [At: CANTEMIR I. I. II 71 / V: vajai~ ~jaiet~ ~jai~ ~iet~ ~jei~ ~jiet~ ~jii~ vijei~ vojai~ vojei~ vojoi~ / Pl: ~ri / E: vajai + itura] 15 (Pop) Vajait¹ (15). 6 (Pex) Ametzeala (1).

vajaitura sf vz vajaitura

vajeitura sf vz vajaitura

vajietura sf vz vajaitura

vajiitura sf vz vajaitura

vijeitura s.f. v. vijiitura.

vijietura s.f. v. vijiitura.

vijiitura s.f. v. vijiitura.

vijiitura s.f. Vijiit. Ramase o tacere amara intretaiata numai de vijiiturile cravashei cu care maiorul Tanasescu spinteca aerul (REBR.). • sil. jii. pl. i. shi (reg.) vijeitura vijietura vijiitura s.f. /vijii + tura.

VIJEITÚRA s. f. v. vijiitura.

VIJIETÚRA s. f. v. vijiitura.

VIJIITÚRA s. f. v. vijiitura.

VIJIITÚRA vijiituri s. f. (SHi in forma vijiitura) Vijiit. Un nou salt dar vijiitura nea luat inainte explozia e acolo unde vram noi sa ne oprim. CAMIL PETRESCU U. N. 360. Se auzi o dulce vijiitura de vint care aducea un miros de trandafir shi de rosmarini. ISPIRESCU L. 114. Variante: vijiitúra vijeitúra (RETEGANUL P. I 29) vijietúra (SANDUALDEA U. P. 140 ISPIRESCU L. 6) s. f.

vajaitura f. vajait indelungat.

vijiitúra f. pl. ĭ. Rezultatu vijiiriĭ: a auzit vijiiturile gloantzelor. Huĭet carel simtzi in urechĭ la vreo boala: vijiiturile urechilor.

vajaitúra (jai) s. f. g.d. art. vajaitúrii; pl. vajaitúri

vajaitúra s. f. g.d. art. vajaitúrii; pl. vajaitúri

VAJAITÚRA s. 1. v. shuierat. 2. v. tziuitura.

VIJIITURA s. 1. shuier shuierare shuierat shuieratura vijiiala vijiire vijiit vuiet. (~ vintului.) 2. piuit piuitura shuierat shuieratura tziuit tziuitura vijiit (rar) piuiala. (~ glontzului.)