vrédnic (k) adj. 1. Demn merituos. 2. Capabil. 3. Activ muncitor talentat. Var. vrenic. Megl. vreadnic. Sl. vrĕdinŭ (Miklosich Fremdw. 136; Cihac II 466; Tiktin) cf. bg. vrĕden cr. vrednik. Vernic adj. „demn” care Graur BL XIV il explica prin sl. vĕrĭnikŭ „credincios” nu este altceva decit var. lui vrenic. Der. (in)vrednici vb. (a face demn a face merituos; refl. a merita; refl. a se face demn de a binevoi sa); vrednicie s. f. (merit; capacitate demnitate; harnicie); nevrednic adj. (nedemn; mizerabil); nevrednicie s. f. (ticaloshie).