strují (jésc ít) vb. 1. (Inv.) A rade a razui. 2. A ciopli a taia a daltui. 3. A strunji. 4. A dezghioca. Megl. strujǫs strujiri. Sl. stružiti „a razui” (Tiktin; Conev 76) cf. bg. straža rus. stružitĭ. Der. struj s. n. (Mold. rosatura la copitele cailor); strujan s. m. (cocean de porumb) care Conev 51 il deriva din sl. struženŭ; strujea s. f. (ashchie); strujitura s. f. (obiect razuit sau dezghiocat talash shpan); strujac s. n. (Trans. de N saltea); strujnitza s. f. (rindea cutzitoi; strungul rotarului) din sb. stružnica; nestrunjit adj. (brut). Din rom. provine mag. sztruzsál (Edelspacher 22). Cf. strung.