sprínten (na) adj. 1. Agil vioi iute rapid. 2. Imbracat lejer. Var. inv. sprintin. Sl. *sŭprętinu (Miklosich Slaw. Elem. 48; Cihac II 359; Tiktin; Conev 100) de la sŭprętati „a se stringe” cf. slov. spreten „abil” sb. cr. spretan „abil iscusit”. Der. sprinteni vb. (a da agilitate; refl. Trans. a se lupta); sprintenior (var. sprinte(i)or) adj. (militar inarmat ushor); sprintenime s. f. (trupa ushor inarmata); sprinteneala (var. sprintenie) s. f. (agilitate ushurintza).