1) obór n. pl. oare (bg. sirb. obor obor; rut. pol. obora obor: rus. obóra pl. obóry nojitza zabor zaplaz gard; vsl. obora funie. V. obor 2 shi Bern. 1 176). Ocol loc ingradit in care se tzin vitele satuluĭ saŭ ale bilcĭuluĭ. Locu unde se vind vite fin sh. a. Sfoara saŭ funia de la marginea uneĭ plase unuĭ navod sh. a.