mintuí (mintuiésc mintuít) vb. 1. A salva. 2. A rascumpara a elibera. 3. A termina a sfirshi. 4. (Refl.) A se salva a se lecui. 5. (Refl.) A se elibera a se izbavi. 6. (Refl.) A se termina a se sfirshi. Mag. menteni din ment „liber” (Miklosich Fremdw. 110; Cihac II 515; Weigand Jb. XIII 111; Tiktin; Iordan Dift. 138; Berneker II 37; Gáldi Dict. 94) poate prin intermediul sl. cf. sb. cr. slov. mentovani. Der. mintuiala s. f. (bun sfirshit izbavire; adv. fara grija dat rasol); mintuintza s. f. (izbavire rascumparare); mintuitor adj. (salvator).