izgoní (izgonésc izgonít) vb. 1. A alunga a goni. 2. A speria a sili pe cineva sa plece a surghiuni. Mr. azgunescu azgunire. Sl. izgoniti (Miklosich Slaw. Elem. 23; Tiktin; Conev 99) cf. bg. izgonjam sb. izgoniti „a vina”. Der. izgon s. n. (detashament) inv. deverbal; izgoana s. f. (surghiun) inv.; izgonitor adj. (care surghiuneshte); izgnanie s. f. (inv. surghiun) din sl. izgnije. Din rom. provine mag. izgána (Edelspacher 15). cf. goni.