dumnezéŭ m. (lat. dómine déus domnule zeŭ doamne zeule; it. domeneddio. Gen al luĭ Dumnezeŭ cind e vorba de cel creshtinesc shi al dumnezeuluĭ cind e vorba de un zeŭ oarecare. Cand urmeaza un pronume posesiv nu se face diferentza: al dumnezeuluĭ nostru. Totushĭ se zice shi al lu Dumnezeu nostru; voc. Doamne shi maĭ rar Dumnezeule). Fiintza suprema creatoru shi conservatoru lumiĭ. Zeŭ. Fig. Persoana saŭ lucru adorat: dumnezeu multora e banu. Cum da Dumnezeŭ V. cum. A apuca pe Dumnezeŭ de picĭor a da peste un mare noroc. Cultu adevaratuluĭ Dumnezeŭ era neshtiut de ceĭ vechĭ. Egipteniĭ aŭ avut ideĭa unuĭ zeŭ unic shi de la eĭ aŭ luat Jidaniĭ. Citzĭva filosofi intre altzĭ Socrate shi Platone aŭ avut aceasta ideĭe care apoĭ a epurato creshtinizmu.