duhóvnic (duhóvnici) s. m. Confesor parinte spiritual. Megl. dovnic. Sl. duchovĭnikŭ bg. duhovnik din sl. duchŭ „spirit” cf. duh. Der. duhovnicesc adj. (confesional; spiritual); duhovniceshte adv. (spiritual); duhovnici vb. (a spovedi a confesa); duhovnicie s. f. (misiunea de a spovedi).