crincen (crancena) adj. Crud cumplit atroce singeros nemilos. Var. crinced. Sl. krąčina (Miklosich Slaw. Elem. 27; Cihac II 81; Byhan 316; Löwe 45; Graur Rom. LIII 384) care apare numai cu sensul de „epilepsie” dar care trebuia sa insemne shi „turbare furie” cf. krąčinjati sę „a turba” rus. kryčenji „violent” (Skok 67). Der. (in)crincena vb. (a inspaiminta a teroriza); crincenie s. f. (cruzime ferocitate).