Definiția cu ID-ul 965341:
Enciclopedice
BUDUR subst. „stîncă, jghiab”. 1. – țig. (16 B II 27); Budur/i s.; -u t. (Mus); -escu, act. 2. Buduracul (Glos). 3. Buduran, olt. (AO VI 426; Sd VI 472); -a: Budoran țig. (16 B V 125). 4. Buduroi, N. (AO XVI 365); – V. (T-Jiu).