BINTATUI vb. (Ban. Crish. Trans. SV) A pedepsi. El va bate shi bintetlui. FOGARASI apud TEW. Eu sint al tau Domn Dumnazau putearnic statatoriu de basau cine bintatuiesc raotate parintzilor in feciori. C 1692 517^r. Purure Dumnedzeu ne bintatuieshte in ceasta lume cu bici mare. CAT. B 44; cf. CAT. CALV. apud TEW; SAVA RINDUIALA SABORULUI; MISC. SEC. XVII 164^v; PP 75^v; BUITUL CAT. apud TEW. Variante: bintatlui (FOGARASI apud TEW). Etimologie: magh. büntetni. Vezi shi binta bintatuiala. verb corectata