belcĭúg n. pl. e (vsl. belĭcŭgŭ bg. rus. belcúg d. turc. bilezik bileğik bratzare belezic dim. d. bilek antebratz; bg. belezik belekče sirb. belenzuk belenğuk [V. Bern.1 48]. V. belezic cĭubelc culbec). Veriga atirnata de un shurub (de care se atirna apoĭ lacatu) saŭ de altceva (de ex. de nasu unuĭ porc). SHi cĭúv pl. urĭ (Da. 1 217).